တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ . . .

လႈိင္သာယာၿမိဳ႕နယ္၊ ေအာင္ေဇယ် တံတားေပၚမွ လႈိင္သာယာ တိုးဂိတ္အထိ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ ျဖစ္ေပၚေနသည္ကို ဇြန္ ၄ ရက္ ည ၈ နာရီေက်ာ္ခန္႔က ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပုံ-ၾကည္ႏုိင္)

အခ်ိန္က ႐ံုးဆင္းတဲ့ ညေန ၆ နာရီေလာက္ ဆိုေတာ့ လမ္းမတစ္ခုလံုး ကားေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီး မီးပြိဳင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးဟာ မျပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ရွည္လ်ားလို႔ ေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဟာ မီးပြိဳင့္တန္းစီေနတဲ့ ကားေတြအကုန္လံုးကို ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္လာရာက တန္းစီေနတဲ့ ကားတန္းထဲကို ေခါင္းထိုး၀င္ေရာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ မီးပြိဳင့္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာ ကားေတြဟာ လမ္းေၾကာေျပာင္းျပန္ ေမာင္းေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေၾကာင့္ ဆက္သြားလို႔ မရေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္မႈေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ကားတန္းေတြ ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သိပ္မၾကာခင္ ကားတန္းၾကီးတစ္ခုလံုး ဟြန္းသံေတြ ဆူညံၿပီး ပိတ္ဆို႔သြားရ ပါေတာ့တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္သူေတြေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႔ ေနရတဲ့ ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာထဲက တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အတၱေတြကို ေနရာမ်ိဳးစံုမွာ ပံုသဏၭန္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အသြင္သႏၲန္ဟာ မိမိတစ္ကိုယ္ေကာင္းကိုသာ ၾကည့္တဲ့ အတၱစိတ္နဲ႔ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ၾကည့္တဲ့ ပရစိတ္ အဲဒီႏွစ္ခုရဲ႕ မွ်တစြာ ပံုသြင္းမႈအေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ မိမိရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းကိုသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အတၱစိတ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ၀႐ုန္းသုန္းကား အေျခအေနေတြ ျဖစ္ေပၚေစျပီး ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီး ေစႏိုင္ပါတယ္။ အေပၚမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကားအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို ဥပမာအျဖစ္ ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္သာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းဟာ ပိတ္ဆို႔သြားႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕အတၱစိတ္ေၾကာင့္ အျခားသူေတြကို ပါထိခိုက္ေစခဲ့ျပီး အကုန္လံုး ၀႐ုန္းသုန္းကား အေျခအေန ေရာက္ရွိသြားရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ငါ့အတြက္၊ ငါ့ဖို႔ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားေတြ မ်ားလြန္းပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြဟာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမႈနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘဲ စိတ္အခံနဲ႔သာ သက္ဆိုင္ၿပီး ေကာင္းမြန္စြာ သြန္သင္ဆံုးမမႈ မခံခဲ့ရတဲ့ သူေတြမွာ ဒီအတၱစိတ္ဟာ အားေကာင္းေနတတ္ ပါတယ္။

ဒီအတၱစိတ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ကေတာ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ၾကည့္တတ္တဲ့ ပရစိတ္ဓာတ္ပါ။ ျမင့္ျမတ္သူေတြမွာသာ ရွိတတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထား ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱစိတ္ဟာ သြန္သင္ဆံုးမမႈ မခံခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊ ပင္ကိုအခံ မေကာင္းတဲ့သူေတြမွာ အားေကာင္းတတ္ေပမယ့္ သြန္သင္ဆံုးမမႈနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ထားအခံေတြကေတာ့ ပရစိတ္ကို အားေကာင္းေစပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဟာ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီး ေစေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳး ၾကည့္တတ္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို အားေကာင္းေစတဲ့ ဆက္စပ္မႈကေတာ့ ပရဟိတ စိတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ရက္ေရာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းနဲ႔ ဘယ္သူေသေသဆိုတဲ့ စိတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲနဲ႔ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံကလူေတြနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံကလူေတြ ဘယ္လိုမ်ိဳး ကြာေနလဲဆိုတာကို အမ်ားႀကီးလိုက္ စဥ္းစားေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူတို႔ဆီက စနစ္တက် တန္းစီေနတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဒီက၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတဲ့ ပံုစံကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ပဲ သိသာထင္ရွားပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတင္ မကဘဲ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကလည္း အေရးပါေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျပဆိုေနပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈနဲ႔ ဒြန္တြဲျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အရာကေတာ့ တာ၀န္မဲ့မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္သူေတြဟာ တာ၀န္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့တဲ့အတြက္ အလိုလို တာ၀န္မဲ့သူလည္း ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ သူ႔ေငြေၾကးေတြအတြက္ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္စြာနဲ႔ အခြန္ေရွာင္တယ္။ သူအခြန္ ေရွာင္တဲ့အတြက္ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ ထိခိုက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို သူလ်စ္လ်ဴရႈတယ္။ ဒါဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈနဲ႔ တာ၀န္မဲ့မႈ ဒြန္တြဲရျခင္း အေၾကာင္းရင္းပါ။ အဆိုးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး တာ၀န္မဲ့တဲ့ သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အျပဳအမူေတြအတြက္ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကတာပါ။ ဥပမာ လမ္းမွာ အမႈိက္ပစ္လိုက္တာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူမ်ား တန္းစီတဲ့ၾကားထဲ ျဖတ္စီလိုက္ရတာကို ရွက္စရာလို႔ မထင္ေတာ့ဘူး။

လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့သူက လာဘ္ယူတာကို ရွက္စရာ မထင္ေတာ့ဘူး။ ရင္းႏွီးမႈနဲ႔ အခြင့္အေရး ယူတဲ့သူက သူ႔ကိုယ္သူ ရွက္ရေကာင္းေစလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံအတြက္ လူမ်ိဳးအတြက္ဆိုတဲ့ ျပည့္၀တဲ့ ႏိုင္ငံသားစိတ္မ်ဳိး မရွိေတာ့ဘဲ ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ငါ့အတြက္၊ ငါ့ကိစၥဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးပဲ ရွိလာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ သိမ္ဖ်င္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္အခံေတြဟာ လူမႈနီတိဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ အမွားလား၊ အမွန္လားဆိုတာကို ခြဲျခားမသိႏိုင္ေတာ့ တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီတကိုယ္ေကာင္း ဆန္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး လူမႈတာ၀န္ ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သနားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္း သမားေတြဟာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးကိုပါ ေနာက္ျပန္ဆြဲေစႏိုင္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ အေသးအဖြဲ ကိစၥလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ဒီျပႆနာဟာ ျမန္မာ့လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို တျမည့္ျမည့္ လႈိုက္စားလာေနတဲ့ အဓိက လူမႈျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ ဒီျပႆနာဟာ ဘယ္လုိစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ဳိး၊ ဥပေဒမ်ိဳးနဲ႔မွလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အသိစိတ္ကို ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွ ေျပလည္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပန္လည္ဖြံ႔ၿဖိဳး လာဖို႔အတြက္ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ စီမွာပဲ တာ၀န္ရွိေနတယ္လို႔ မယူဆပါနဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မိမိနဲ႔ မိမိပတ္၀န္းက်င္အတြက္ တာ၀န္ရွိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးထားရ လိမ့္မယ္။ အေသးအဖြဲ ေလးေတြကအစ ျပဳျပင္ရလိမ့္မယ္။ အေသးအဖြဲ အျပဳအမူေလးေတြပါ ျပဳျပင္စရာ မလိုဘူး။ ႏွမ္းတစ္လံုးနဲ႔ ဆီမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ အားေလွ်ာ့ေနသူေတြ အကုန္လံုး ဘယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ခရီးျဖစ္ျဖစ္ ေျခတစ္လွမ္းက စရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သတိရပါ။ အေသးအဖြဲကစၿပီး မျပဳျပင္ဘူးဆိုရင္ အႀကီးအမားႀကီးလည္း မျပဳျပင္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တဲ့စိတ္၊ တာ၀န္မဲ့မႈနဲ႔ မိမိရဲ႕ အတၱအတြက္ ရွက္တတ္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ တိုးတက္ဖို႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။